Portal Tygodnik Powszechny (17 grudnia 2025) relacjonuje opowieść „Król Wiewiórek”, która pod płaszczykiem „wzruscającej” opowieści wigilijnej przemyca modernistyczne przesłanie. Ak Figura rzekomego „K Wiewiórek” oraz sentymentalny kult zwierząt zastępują tu chrześcijańską eschatologię, redukując transcendencję do mglistego naturalizmu.
Dekonstrukcja misji Kościoła na rzecz panteistycznej czułostkowości
Cytowana opowieść wykorzystuje pozornie niewinną anegdotę o mężczyźnie opiekującym się wiewiórkami, by przemycić szereg teologicznych aberzbieżności:
„Powierzam ci ten park. I ten drugi, co to wiesz. […] Pilnuj, pilnuj. To mój rejon. A ja mam już słabe nóżki, już nie mogę odganiać wron”.
1. Bałwochwalcze przesunięcie akora kultu
„Opiezeństwie” mężczyzny wobec wiewiórek („mój rewir opiekuńczy”, „indywidualności”, „dobierają przyjaciół”) odzwierciedla klasyczny przeobj panteizmu, potępionego przez św. Piusa X w Pascendi Dominici gregis (1907): „Bóg utożsamia się z natur naturością rzeczy, poddając się przemianom” (pkt 1). Kult zwierząt jako „subtelniejszej formy istnienia” to jawna herezja przeciwko „Czci należnejj samemu Bogu” (Katechizm Rzymskokatolickiego, rozdz. III).
Te zne bankructwo „mistycyzmu parkowego”
Opis rzekomej śmierci ojca „w towarzystwie zakonnika i wiewiórek” stanowi szczególną obrazę chrześcijańskiej eschatologii:
1. Zastąpienie Aniołów i Świętych zwierzętami
W miejsce chrześcijańskiej wizji śmierci („Przyjdą po mnie Aniołowieowieący” – Łk 16,22 Wlg) autor każe wierzyć w absurdalną wizję „zakonnika-wiewiórki” prowadzącego duszę. To nie tylko sentimentalny kicz, lecz poważne naruszenie kanonu 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917), zakazującego praktyk zabobonnych.
2. Naturalistyczne zniekształcenie rzeczywistości nadprzyrodzone
Cała narracja konsekwentnie eliminuje:
– Mszę Świętą jako Ofiarę Przebłagalną (brak wzmianki o Pasterce)
– Łaskę uświęcającą (postać umiera w stanie nieokreślonym duchowo)
– Sąd Szczegółowy („spokój” po śmierci jako samoczynny efekt kontaktutu z naturzierzętami)
Język jako symptom modernistycznej zgnilizny
Retoryka tekstu odzwierciedla typowy dla posoborowej apostazji „kult uczuciowości” (Pius XI, Mortalium animos):
– Antzenie sakralne: Słowa „legenda”, „scheda”, „król” zarezerwowane dla Ch K Wszechświata (Quas primas, 1925) zostają zbezczeszczone przez porównanie do opiekuna gryzoni.
– Emocjonalny szantaż: Wykorzystanie choroby Alzheimera („problemy z pamięcią”) do budowy fałszywej „głębi” przypomina modernistyczne strategie z Lamentabili sane (1907), gdzie pkt 58 potępia „umieszczenie doskonałości moralnej w gromadzeniu bogactw i zaspokajaniu przyyczy”.
Demonstracja systemowej apostazji
Publikacja tego tekstu w „Tygodniku Powszechnym” – organie od dziesięcioleci promującym rewoltę posoborową – potwierdza diagnozę Piusa X:
„Moderniści […] usiłują wprowadzić do Kościoła oświecony luteranizm” (Przemówienie do kardynałów, 17.04.1907). Redukcja Bożego Narodzenia do „uczucia bliskości ze zwierzętami” to logiceologicrodzenie programu „Kościoła ubogiego” z Vaticanum II, gdzie „człowie staje się miarą wszystkich rzeczy” (Gaudium et spes, pkt 12).
Jedyna prawdziwa odpowiedź: Regnabit cor Jesu!
Wobec tej duchowej katastrofy przypominamy słowa Piusa XI:
„Pokój Ch nie może zapanować, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” (Quas primas).
Prawdziwe Boże Narodzenie to nie sentymentalne bajki o wiewiórkach, lecz Adoracja Słowa Wcielonego w Najświętszym Sakramencie – jedyna droga do przeojenia „pokoju ludziom dobrej woli” (Łk 2,14 Wlg).
Za artykułem:
Król Wiewiórek. Opowieść wigilijna Elizy Kąckiej (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 17.12.2025
