Portal eKAI (5 listopada 2025) donosi o wręczeniu Nagrody Województwa Małopolskiego im. Jana Pawła II „Veritatis Splendor” ks. Romanowi Krekorze CR, rektorowi Polskiego Sanktuarium Narodowego na Kahlenbergu w Wiedniu. Uroczystość w Operze Krakowskiej zgromadziła władze świeckie (marszałek Łukasz Smółka, wicemarszałek Witold Kozłowski) oraz przedstawicieli struktur posoborowych. Nagroda przyznawana jest za „dialog międzykulturowy, społeczny i międzyreligijny” w duchu „nauczania Jana Pawła II”, z pulą 390 tys. złotych. „To wyróżnienie traktuję jako podziękowanie dla wszystkich, którzy z serca służą Bogu i ludziom” – stwierdził laureat, akcentując historyczne znaczenie sanktuarium jako „kawałka polskiej ziemi w sercu obcego kraju”.
Kult heretyka jako fundament apostazji
Honorowanie Jana Pawła II tytułem „świętego” i patrona nagrody noszącej imię encykliki Veritatis splendor stanowi jawną prowokację przeciwko niezmiennemu Magisterium. Człowiek ten, jako główny architekt „soborowego ducha”, systematycznie podważał katolicką doktrynę poprzez:
Assyskie spotkania międzyreligijne (1986), kanonizację modernistycznej wizjonerki „siostry Faustyny” Kowalskiej (pisma na Indeksie Ksiąg Zakazanych!), ekumeniczne ekscesy w Taizé (1986) oraz promulgację katechizmu relatywizującego pojęcie grzechu i łaski.
Pius XI w encyklice Quas primas (1925) jednoznacznie potępił taką pseudo-ekumeniczną mentalność: „Nie masz w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4,12). Tymczasem Instytut Dialogu Międzykulturowego – jeden z organizatorów nagrody – jawnie lansuje idee potępione w Syllabusie błędów Piusa IX (1864), zwłaszcza tezę, że „człowiek może w obserwacji jakiejkolwiek religii znaleźć drogę wiecznego zbawienia” (punkt 16).
Kahlenberg: narodowy synkretyzm zamiast katolickiej kontrreformacji
Ks. Krekora wychwala sanktuarium jako symbol „tego, co najpiękniejsze w historii naszego państwa”, pomijając milczeniem fakt, iż król Jan III Sobieski wyruszył pod Wiedeń jako miles Christi, nie zaś jako nacjonalistyczny bohater. Polityzacja sacrum osiąga tu szczyt w stwierdzeniu, że obiekt jest „własnością narodu polskiego” od 1906 roku. Tymczasem Kościół jest własnością Chrystusa Króla, a nie jakiegokolwiek narodu – jak przypomina Pius XI: „Królestwo Chrystusa nie jest z tego świata (…) wymaga od swych zwolenników nie tylko wyrzeczenia się bogactw i dóbr doczesnych, lecz także zaparcia się siebie samych”.
Wizyta Karola Wojtyły w 1983 r., przedstawiana jako papieskie błogosławieństwo, była w rzeczywistości aktem legitymizacji narodowo-religijnego synkretyzmu. Wystarczy zestawić to z ostrzeżeniem Piusa X z encykliki Pascendi (1907): „Błądzą ci, którzy sądzą, że Bóg jest czczony także przez tych, którzy nie trwają w prawdziwej wierze”.
„Dialog” jako narzędzie dechrystianizacji
Nagroda przyznawana za „gotowość do współistnienia z drugim człowiekiem” odsłania prawdziwy cel struktur posoborowych: redukcję religii do humanitarnego etosu. „Krzyż Małopolski” wręczony pracownicom Instytutu Dialogu Międzykulturowego to symboliczne przypieczętowanie sojuszu modernistycznych duchownych z laicką władzą.
Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) potępiło podobne próby zawłaszczania terminologii teologicznej: „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (punkt 26). Tymczasem cała gala w Operze Krakowskiej – świeckiej świątyni kultury – demonstruje, że dla neokościoła prawda została zredukowana do społecznie użytecznego narzędzia.
Finansowanie apostazji pod płaszczykiem patriotyzmu
Przyznanie 390 tys. złotych z publicznych środków na promocję „dialogu” jest jawnym wykroczeniem przeciwko IV przykazaniu („Nie kradnij”). Pius IX w Syllabusie wyraźnie zakazał finansowania ze środków państwowych działań sprzecznych z katolicką ortodoksją: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” (punkt 55).
Brak jakiegokolwiek głosu sprzeciwu ze strony „duchowieństwa” obecnego na gali dowodzi, że mamy do czynienia z całkowitą kolaboracją zdemolowanej hierarchii z masońskim państwem. Jak zauważył św. Pius X: „Moderniści łączą się z wrogami Kościoła i jawnie lub skrycie pracują nad jego zniszczeniem” (encyklika Pascendi).
Konsekwencje duchowe: świętokradztwo i bałwochwalstwo
Przyjęcie nagrody imienia heretyka przez kapłana – nawet jeśli działającego w wątpliwych strukturach kanonicznych – stanowi ciężki grzech zgorszenia. Św. Paweł ostrzega: „Albowiem już nieco kwasu całe ciasto zakwasza” (Ga 5,9). Milczenie wobec kultu Wojtyły wśród wiernych utrwala przekonanie, że apostazja może być nagradzana, a nie karana ekskomuniką.
Prawowierni katolicy powinni pamiętać słowa Piusa XI: „Nie można sprzeciwić się, że charakter w nim pozostaje, ponieważ gdyby pozostał Papieżem z powodu charakteru, skoro jest on niezacieralny, nigdy nie mógłby zostać złożony z urzędu. Dlatego Ojcowie powszechnie nauczają, że heretyk, z powodu herezji i niezależnie od ekskomuniki, jest pozbawiony wszelkiej jurysdykcji i władzy” („Obrona sedewakantyzmu”).
Tymczasem ks. Krekora zaprasza: „Do zobaczenia na Kahlenbergu”, przemilczając fakt, że uczestnictwo w liturgiach sprawowanych przez kapłanów uznających władzę antypapieży naraża wiernych na utratę łaski uświęcającej.
Za artykułem:
krakowska Wręczono Nagrodę Województwa Małopolskiego im. Jana Pawła II „Veritatis Splendor” (ekai.pl)
Data artykułu: 06.11.2025
