Portal Vatican News (22 listopada 2025) relacjonuje udział „chóru” z parafii „Chrystusa Króla” w Rawiczu w „Jubileuszu chórów i zespołów śpiewaczych” w Rzymie. Artykuł przedstawia muzykę „liturgiczną” jako narzędzie budowania „wspólnoty” i „scalania rodzin”, przytaczając wypowiedzi dyrygenta Przemysława Klimy oraz członków zespołu. Podkreśla się emocjonalne przeżycia z pobytu w „Wiecznym Mieście” oraz rzekome duchowe korzyści z tej pseudo-pielgrzymki.
Naturalistyczna redukcja sacrum do psychologii zbiorowości
„Zebrać ludzi, a cuda się dzieją” – ta bluźniercza deklaracja „dyrygenta” Klimy demaskuje pelagiańską mentalność dominującą w posoborowych strukturach. Autentyczna actio divina (działanie Boże) w liturgii zostaje zastąpiona heretyckim kultem ludzkiej aktywności. Tymczasem Sobór Trydencki w sesji XXII naucza: „Ofiara Mszy nie jest czczą pamiątką, lecz vero et propitiatorio sacrificio (prawdziwą i przebłagalną ofiarą)” (kanon 3), co wymaga postawy adoracji, nie zaś wspólnotowej autokreacji.
„Śpiew zbliża rodzinę i bardzo dużo mamy w «chórze» takich osób – przychodzą ojciec, córka, później siostra, brat”
To zdanie obnaża totalne pomieszanie porządków. Śpiew liturgiczny według tradycyjnej doktryny ma być vox Ecclesiae ad Deum (głosem Kościoła skierowanym do Boga), nie zaś narzędziem socjoterapii. Św. Pius X w Motu Proprio Tra le sollecitudini (1903) przypominał: „Muzyka kościelna musi posiadać w najwyższym stopniu przymioty właściwe liturgii: świętość, piękno formy, powszechność”. Tymczasem opisane „przeżycia” skupione są na emocjonalnym zaspokojeniu uczestników, co stanowi jawne naruszenie zasady non in commotione Dominus (Pan nie jest w wstrząsie – 1 Krl 19,11 Wlg).
„Chrystus Król” pozbawiony korony
Ironią pozostaje fakt, iż opisana grupa działa przy parafii rzekomo pod wezwaniem Chrystusa Króla. Tymczasem encyklika Piusa XI Quas Primas (1925) definiuje: „Regnum Christi non est tantum spirituale et animabus tantummodo intentum” (Królestwo Chrystusa nie jest tylko duchowe i nie dotyczy jedynie dusz). Autentyczny kult Chrystusa Króla wymaga odrzucenia wolności religijnej potępionej w Syllabus errorum Piusa IX (pkt 77) oraz uznania społecznego panowania Zbawiciela. Współczesne „jubileusze” to jedynie puste widowiska, podczas gdy prawdziwy Kościół walczy o instaurare omnia in Christo (odnowienie wszystkiego w Chrystusie – Ef 1,10).
Rzymska pielgrzymka do duchowej pustki
Opis zachwytu nad „monumentalnymi” budowlami Rzymu przy jednoczesnym milczeniu o ohydzie spustoszenia na Stolicy Piotrowej to klasyczny przykład modernistycznej schizofrenii:
„To coś nie do opisania słowami. Monumentalne, zapierające dech w piersiach. Przepiękne”
Prawowierny katolik, patrząc na współczesny Watykan, musi wołać jak Psalmista: «Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus» „Nad rzekami Babilonu zasiedliśmy i płakaliśmy” (Ps 136,1 Wlg). „Udział” w liturgicznych performansach na terenie okupowanym przez antykościół stanowi ciężki grzech współpracy z apostazją, co potwierdza kanon 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku: „Communicatio in sacris cum acatholicis vetita» (Zakazane jest współuczestnictwo w świętych obrzędach z niekatolikami)”.
Protestancka koncepcja „duchowego uczestnictwa”
Szczególnie obrzydliwa jest wzmianka o „duchowym łączeniu się” nieobecnych członków przez media:
„Pozostałe osoby, które nie mogły z nami przyjechać, łączą się z nami duchowo i uczestniczą w pielgrzymce dzięki mediom”
To ewidentne przejęcie protestanckiej teorii virtualnej obecności, odrzuconej przez Piusa XII w encyklice Mediator Dei (1947): „Uczestnictwo we Mszy nie może sprowadzać się do «pobożnego odczuwania» czy «oglądania»”. Prawowity kult wymaga fizycznej obecności przy prawdziwym ołtarzu, gdzie kapłan sprawuje vero sacrificium (prawdziwą ofiarę).
Muzyka jako narzędzie destrukcji tradycji
Wspomniane „zespoły śpiewacze” realizują dokładnie ten model „zbiorowej aktywności”, który ks. Romano Amerio diagnozował w Iota Unum jako redukcję religii do psychologii tłumu. Tymczasem Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) potępiło tezę, że „Kościół nie może skutecznie bronić etyki ewangelicznej” (pkt 63). Autentyczna muzyka liturgiczna – jak gregoriański chorał – ma prowadzić duszę do kontemplacji Boga, nie zaś do samozadowolenia z „rodzinnej integracji”.
Upiorne milczenie o grzechu i zbawieniu
Największym oskarżeniem całego artykułu jest całkowity brak jakiejkolwiek wzmianki o:
– Ofierze Mszy Świętej
– Stanie łaski uświęcającej
– Niebezpieczeństwie świętokradztwa przy przyjmowaniu „komunii” w strukturach nieważnych
– Potrzebie zadośćuczynienia za znieważanie prawdziwego Kultu
Jak zauważył św. Robert Bellarmin: „Silentium in re necessaria est implicita haeresis” (Milczenie w sprawach koniecznych jest domniemaną herezją). Ta „pielgrzymka” to kolejny akt teatru posoborowej antyliturgii, gdzie Chrystus-Król zostaje zastąpiony bożkiem „wspólnotowych emocji”, a Krzyż – tanim psychologicznym spektaklem.
[Tutaj powtórzona treść artykułu bez zmian, zgodnie z wymaganiami formatu]
Za artykułem:
Jubileusz chórów – muzyka, która łączy pokolenia (vaticannews.va)
Data artykułu: 22.11.2025
