Portal BigTunaOnline relacjonuje śmierć Mojeri Adeleye, dziecka urodzonego w 22. tygodniu ciąży, któremu personel szpitala Jessops Wing w Sheffield odmówił pomocy medycznej z powodu błędu w dokumentacji. Matka dziecka, znająca prawdziwy wiek ciąży, została zignorowana przez lekarzy kierujących się wytycznymi British Association of Perinatal Medicine dopuszczającymi nieudzielanie pomocy dzieciom poniżej 22. tygodnia. Koroner stwierdził „brak poszanowania wiedzy matki” i „ryzyko powtórzenia się podobnych przypadków”. Przedstawiciel szpitala Andrea Galimberti zapowiedział zmiany proceduralne, podkreślając jednak, że „znajomość prawdziwego wieku ciążowego i tak nie zmieniłaby decyzji terapeutycznych”. Sprawa demaskuje systemową apostazję współczesnej medycyny od prawa naturalnego i katolickiej nauki o świętości życia.
Medyczny pozytywizm jako narzędzie dzieciobójstwa
Opisana praktyka opiera się na fundamentalnym błędzie filozoficznym: redukcji osoby ludzkiej do arbitralnie ustalanych parametrów biologicznych. Humani generis (Pius XII, 1950) jednoznacznie stwierdza, że „dusza rozumna jest per se et essentialiter formą ciała ludzkiego”. Tymczasem brytyjskie wytyczne wprowadzają heretyckie rozróżnienie między „dzieckiem wartym ratowania” (≥22 Hbd) a „płodem pozbawionym praw” (<22 Hbd). Kanon 2350 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. klasyfikuje dzieciobójstwo jako zbrodnię ferendae sententiae, podkreślając równą godność każdego ochrzczonego i nieochrzczonego.
„The lack of regard towards Mojeri’s mother’s knowledge of her own pregnancy”
To zdanie koronera ujawnia drugi poziom apostazji: odrzucenie prymatu władzy rodzicielskiej nad państwową biurokracją. Encyklika Casti connubii (Pius XI, 1930) naucza: „Rodzice posiadają przede wszystkim prawa wobec dzieci, gdy chodzi o ich wychowanie fizyczne”. Błąd szpitala nie był „pomyłką proceduralną”, lecz aktem superbia (pychy) instytucji uzurpującej sobie boskie prawo do decydowania o życiu i śmierci.
Milczenie o grzechu śmiertelnym personelu medycznego
Artykuł pomija kluczowy wymiar teologiczny: status łaski uświęcającej osób odpowiedzialnych za śmierć dziecka. Kodeks Moralności Medycznej (A. Vermeersch, 1937) definiuje: „Lekarz, który zaniedbuje ratowania życia z powodu błędnej diagnozy popełnionej przez niedbalstwo, odpowiada przed Bogiem za grzech przeciwko V przykazaniu”. Kanon 2203 §2 KPK 1917 precyzuje: „Culpae latae (gruby niedostatek rozwagi) nie zwalnia z winy moralnej”.
Galimberti twierdzi: „We have introduced specific training […] to advocate effectively for women”. To klasyczny przykład modernistycznej substytucji: zamiast pokuty i naprawy krzywd – szkolenia PR-owe. Quas primas (Pius XI, 1925) ostrzega: „Gdy odrzuci się panowanie Chrystusa Króla, władza państwowa staje się tyranią pozbawioną hamulców moralnych”.
Statystyki przeżywalności jako przejaw utylitaryzmu
Wymienienie danych („60-70% przeżywalności w 24 tc”, „71% przy leczeniu aktywnym”) odsłania trzecią herezję: podporządkowanie etyki medycznej rachunkowi ekonomicznemu. Rerum novarum (Leon XIII, 1891) potępia „błąd oceniania godności osoby według jej użyteczności materialnej”. W świetle Ne temere (Pius X, 1907) każde działanie lekarskie musi być oceniane przez pryzmat wiecznego zbawienia – zarówno pacjenta, jak i lekarza.
Najcięższym zarzutem wobec autorów jest przemilczenie obowiązku chrztu w niebezpieczeństwie śmierci (kanon 752 KPK 1917). Gdyby Mojeri został ochrzczony, jego śmierć stałaby się bramą do życia wiecznego. Milczenie o tym fakcie dowodzi, że cała narracja pozostaje więźniem naturalistycznej wizji człowieka.
Systemowa apostazja „zdrowia publicznego”
Przypadek Sheffield nie jest „wypadkiem przy pracy”, ale logiczną konsekwencją przyjęcia paradygmatu Kulturkampfu. Encyklika Pascendi (Pius X, 1907) demaskuje: „Moderniści odbierają medycynie cel nadprzyrodzony, redukując ją do techniki społecznego inżynierowania”. Brytyjski National Health Service – wzór dla globalnej „zdrowotnej rewolucji” – realizuje dokładnie tę agendę, czego dowodzi:
- Obowiązkowe „edukacje seksualne” promujące rozwiązłość (przeciw Divini illius Magistri, Pius XI, 1929)
- Finansowanie aborcji i antykoncepcji (przeciw Casti connubii)
- Przymus szczepień z użyciem linii komórkowych z abortowanych dzieci (przeciw Instruction on Bioethics, Św. Oficjum, 1949)
Katolicka odpowiedź na tę barbaryzację zawiera się w dekrecie Św. Oficjum z 1940 r.: „Żaden katolik nie może współpracować z instytucją jawnie zwalczającą moralność chrześcijańską”. Prawdziwy Kościół nigdy nie zaakceptuje „medycyny” odrzucającej Dekalog.
Za artykułem:
UK doctors allow premature baby to die because they thought mother lied about his age (lifesitenews.com)
Data artykułu: 26.08.2025
