Literatura jako narzędzie teologicznego zamętu: modernistyczne wypaczenia Alison Milbank
Portal Tygodnik Powszechny (26 sierpnia 2025) przedstawia wywiad z Alison Milbank, anglikańską „księdzą” i profesor teologii, promującą synkretyczną wizję literatury jako narzędzia teologicznej refleksji. Milbank dowodzi, że każdy tekst literacki – od science fiction po „Piss Christ” Andresa Serrano – zawiera „wymiar teologiczny”, nawet wbrew intencjom autora. Wychwala przy tym modernistycznych autorów jak Graham Ward czy Karl Rahner, powołuje się na list „papieża” Franciszka i relatywizuje katolickie rozumienie Objawienia.
Naturalistyczna redukcja teologii do literackiej gry
Alison Milbank otwarcie głosi, że „napisanie wiersza lub opowiadania jest wyjściem poza to, co bezpośrednie i materialne”, co ma dowodzić rzekomo religijnego charakteru każdej literatury. To jawny przejaw naturalizmu teologicznego, potępionego przez św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907) jako „przeniesienie metod naukowych do dziedziny wiary”. Kościół katolicki zawsze nauczał, że teologia czerpie wyłącznie z Objawienia Bożego przekazanego przez Magisterium (Conc. Vaticanum I, konst. Dei Filius, rozdz. 4), a nie z subiektywnych interpretacji dzieł kultury. Tymczasem Milbank, wzorem Teilharda de Chardin, próbuje znaleźć „bramy do nieskończoności” (jak to ujął modernistyczny heretyk Karl Rahner) nawet w bluźnierczych instalacjach typu „Piss Christ”.
„Papież Franciszek w liście na temat literatury […] zacytował słowa Karla Rahnera, że wiersze są bramami do nieskończoności”
To zdanie demaskuje duchową zgniliznę neo-Kościoła: cytowanie Rahnera, potępionego przez Święte Oficjum w 1962 r. za negację niezmienności dogmatów, zostało przedstawione jako autorytatywne nauczanie. Tymczasem Pius XII w encyklice Humani Generis (1950) ostrzegał przed „fałszywym mistycyzmem”, który „w imię głębszego poznania Boga” podważa prawdy wiary.
Demoniczne źródła literackiej „głębi”
Krytyka Milbank wobec „moralizatorskiej” literatury religijnej (nazywanej pogardliwie „religią kucyków Pony”) odsłania modernistyczną nienawiść do katolickiej doktryny. Gdy stwierdza, że „Bóg wymyka się naszym definicjom”, powtarza błąd George’a Tyrrella potępiony w Lamentabili Sane (1907): „Dogmaty wiary mają być utrzymywane jedynie dopóty, dopóki odpowiadają religijnemu poczuciu” (propozycja 26). Tymczasem Sobór Watykański I (1870) w konstytucji Dei Filius nauczał, że dogmaty są „niezmiennymi prawdami objawionymi przez Boga”.
„Zajmuję się powieściami o wampirach. Ich autorzy […] protestują przeciwko ograniczeniom naturalistycznego […] ateistycznego rozumienia rzeczywistości. Uważam, że mają z natury wymiar teologiczny”
To jawne złamanie zakazu z Rituale Romanum (tytuł XII, rozdz. 3), który zabiegał kontaktów z tematami okultystycznymi. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 94, a. 1) dowodził, że nawet pozornie „niewinne” praktyki spirytystyczne prowadzą do bałwochwalstwa. Tymczasem Milbank otwarcie promuje literaturę wampiryczną – gatunek zakorzeniony w satanistycznej symbolice krwi i nieśmiertelności (Lev 17:11: „życie ciała jest we krwi”).
Milczenie o łasce i sakramentach jako wyznanie wiary
Najcięższym oskarżeniem wobec wywodu Milbank jest całkowite pominięcie nadprzyrodzonej misji Kościoła. Ani słowa o konieczności łaski uświęcającej, o Eucharystii jako źródle życia duchowego, czy o obowiązku ewangelizacji w imię extra Ecclesiam nulla salus (Sobór Florencki, 1442). Zamiast tego mamy synkretyczną wizję, gdzie „głębia teologiczna” istnieje nawet w tekstach autorów „nie religijnych” jak Susanna Clarke czy Kazuo Ishiguro.
To właśnie realizacja modernistycznej zasady „immanencji witalnej” z Pascendi: religia ma być „uczuciem rodzącym się z potrzeby boskości”, a nie przyjęciem Objawienia. Gdy Milbank chwali Tolkiena za „ukrytą teologię” w świecie Śródziemia, ignoruje fakt, że Silmarillion wprowadza heretycką wizję zła istniejącego przed stworzeniem – w sprzeczności z Księgą Rodzaju (1:31: „A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre”).
Anglikańska „księżna” jako symbol apostazji
Fakt, że wywiad udziela anglikańska „księżna”, która nazywa siebie „członkiem ruchu Radykalnej Ortodoksji”, demaskuje prawdziwy cel posoborowego ekumenizmu: relatywizację prawdziwej wiary poprzez fałszywy dialog. Pius XI w encyklice Mortalium Animos (1928) zakazywał katolikom uczestnictwa w „zjazdach niekatolickich”, gdyż prowadzą one do „indifferentismi”. Tymczasem Portal Tygodnik Powszechny prezentuje tezy schizmatyczki jako godne rozważenia, co jest jawnym pogwałceniem kanonu 1325 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.
„Papież odniósł się do problemu formacji seminarzystów […] Oni po prostu nie czytają”
To zdanie pokazuje całkowitą degradację neo-Kościoła: zamiast formować kleryków na Summie Teologicznej i dokumentach Magisterium, „papież” Franciszek zaleca im lekturę świeckich powieści, co jest karykaturą dekretu Optatam Totius (1965) o studium „świętej nauki według metod, wymagań i ducha tomizmu”.
Konkluzja: literatura jako narzędzie antyewangelii
Tekst Alison Milbank to klasyczny przykład modernistycznej infiltracji, gdzie pod płaszczykiem „głębi teologicznej” przemyca się relatywizm i negację nadprzyrodzoności. Jak ostrzegał Leon XIII w encyklice Providentissimus Deus (1893), „pismo, oderwane od Tradycji, staje się zabawką ludzkich opinii”. Tymczasem w neo-Kościele Pismo Święte zastąpiono powieściami fantasy, Magisterium – opiniami anglikańskich „księży”, a kult Boga w Trójcy Jedynego – bałwochwalczym kultem „ludzkiego doświadczenia”.
Za artykułem:
Bramy nieskończoności. O literaturze, którą karmi się teologia (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 26.08.2025
