Portal ACI Prensa (10 września 2025) relacjonuje wystąpienie „papieża” Leona XIV podczas audiencji ogólnej, gdzie uznał krzyk i płacz za „skrajną formę modlitwy”, porównując je do wołania Chrystusa na krzyżu. Uzurpator stwierdził: „Nie zawsze jest to oznaka słabości; może to być głęboki akt człowieczeństwa”, dodając, że „Jezus nauczył nas nie bać się krzyczeć, jeśli jest to szczere”. Całość opatrzono sentymentalnymi opisami deszczowej scenerii i interakcji z dziećmi.
Naturalistyczna redukcja modlitwy do emocjonalnego ekshibicjonizmu
Koncepcja przedstawiona przez przywódcę sekty posoborowej stanowi jawne odrzucenie katolickiej nauki o modlitwie jako ascensio mentis ad Deum (wzniesieniu umysłu do Boga). Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 83) precyzyjnie określa modlitwę jako akt rozumu kierującego wolę ku Bogu – nie zaś jako emocjonalny wybuch czy „szczerość” oderwaną od łaski uświęcającej. Tymczasem „Leon XIV” proklamuje heretycką tezę, jakoby ludzki krzyk miał sam w sobie wartość modlitewną, co stanowi bezpośrednie zaprzeczenie słów Chrystusa: „Gdy się modlicie, nie bądźcie wielomówni jak poganie” (Mt 6,7).
„To nie jest kryzys wiary, ale ostatni etap miłości, która daje się aż do końca” – twierdzi uzurpator, komentując wołanie Chrystusa „Eli, Eli, lema sabachthani?”.
To ewidentne zafałszowanie teologii krzyża. Sobór Trydencki (sesja VI, kan. 9) potępił tych, którzy twierdzą, że „usprawiedliwiony może być pozbawiony łaski”. Tymczasem Chrystus – jako Caput Ecclesiae (Głowa Kościoła) – nie mógł doświadczyć utraty łaski, lecz jedynie dopuścił do przejawienia ludzkiej natury w kenosis (ogołoceniu). Jak zauważył św. Robert Bellarmin w De Christo: „Ból Chrystusa nie pochodził z niewiary czy zwątpienia, lecz z doskonałego zjednoczenia z wolą Ojca”.
Psychologizacja Męki Pańskiej jako przejaw modernizmu
Opisując agonyjkę w Ogrójcu i śmierć na Golgocie w kategoriach psychologicznych („szczerość”, „ludzki krzyk”), neo-kościół powtarza błąd potępiony w dekrecie Lamentabili św. Piusa X (propozycja 34), który odrzuca „interpretację, jakoby Chrystus nie posiadał świadomości swego mesjańskiego posłannictwa”. Co więcej, stwierdzenie, że „nawet w milczeniu był przekonany, że Ojciec tam jest” stanowi skandaliczną sugestię, jakoby Syn Boży potrzebował ludzkiej pewności emocjonalnej – co przeczy dogmatowi o scientia beata (błogosławionej wiedzy) Chrystusa.
Bulla Unam Sanctam Bonifacego VIII określa Kościół jako „mistyczne ciało z głową, którym jest Chrystus, a Chrystus ma zastępcę”. Tymczasem sekta posoborowa, negując obiektywny charakter modlitwy, redukuje relację z Bogiem do subiektywnych doznań, co Pius X w encyklice Pascendi identyfikował jako kluczowy mechanizm modernizmu: „Religia nie może być niczym innym jak tylko pewnym poruszeniem i objawieniem uczuć” (§7).
Milczenie o łasce i sakramentach – najcięższe oskarżenie
Najbardziej wymowny w całym wystąpieniu jest brak jakiegokolwiek odniesienia do:
1. Konieczności stanu łaski uświęcającej dla prawdziwej modlitwy
2. Roli Najświętszej Ofiary jako źródła wszelkiej modlitwy
3. Pośrednictwa Marji jako omnipotentia supplex (wszechmocnej orędowniczki)
4. Niebezpieczeństwa grzechu i konieczności pokuty
To milczenie demaskuje prawdziwy cel rewolucji posoborowej: zastąpienie religii objawionej naturalistycznym humanitaryzmem, gdzie krzyk staje się „modlitwą”, choć św. Paweł wyraźnie przestrzega: „Nie wiecie, o co się modlić, jak należy” (Rz 8,26). Jak trafnie zauważył św. Alfons Liguori w Prawdziwej oblubienicy Chrystusa: „Bez modlitwy niemożliwym jest wytrwać w łasce Bożej” – łasce, o której „Leon XIV” nie wspomina ani razu.
Kult emocji jako narzędzie dechrystianizacji
Zachęta do „niepowstrzymywania łez” stanowi część szerszego projektu zniesienia katolickiej ascezy. Św. Ignacy Loyola w Ćwiczeniach duchownych (nr 3) ostrzegał: „Nie uczynkom bowiem należy dawać pierwszeństwa, ani nie uczynkami się mierzyć, lecz przeciwnie – miłością”. Tymczasem posoborowie odwraca tę hierarchię, gloryfikując emocjonalne ekscesy jako rzekomo wyższe od cnoty roztropności.
To nie przypadek, że w całym przemówieniu brak odniesień do:
– Spowiedzi św. jako lekarstwa na grzech
– Wynagradzającego charakteru modlitwy
– Potrzeby umartwienia zmysłów
– Obowiązku kultu publicznego
Jak trafnie ujął to Pius XI w Quas Primas: „Pokoju Chrystusowego w Królestwie Chrystusowym żadną miarą nie zazna ludzkość, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” (§1). Gdy zaś „papież” głosi kult emocji zamiast kultu Boga w Trójcy Jedynego, staje się nie pasterzem, lecz narzędziem antychrystusowego zamętu.
Za artykułem:
Leo XIV defends crying: ‘It can even be the extreme form of prayer’ (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 10.09.2025
