Portal eKAI (10 września 2025) relacjonuje rozpoczęcie roku formacyjnego w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie, gdzie pięciu duchownych (czterech diecezjalnych i jeden zakonnik) przygotowuje się do wyjazdu do Boliwii, Peru, Sierra Leone i Kazachstanu. Inauguracji towarzyszyła Msza pod przewodnictwem „biskupa” Jana Piotrowskiego oraz wykład „ks. dra” Maksymiliana Lelito. Uczestnicy otrzymali encyklikę „Redemptoris missio” Jana Pawła II – heretyka i antypapieża.
Redukcja misji Kościoła do naturalistycznego humanitaryzmu
„Biskup” Piotrowski w homilii podkreślił:
„Kościół jest z natury misyjny a wiara umacnia się wtedy, gdy jest przekazywana”
, pomijając całkowicie nadprzyrodzony cel misji katolickiej: nawracanie dusz na jedyną prawdziwą wiarę dla ich zbawienia wiecznego. Jak uczy Pius XI w encyklice Quas primas: „Nie masz w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4,12). Tymczasem relacja portalu nie wspomina ani słowem o obowiązku głoszenia extra Ecclesiam nulla salus, zastępując go mglistym „przekazywaniem wiary”.
Teologiczne samobójstwo w praktyce
Wręczenie encykliki „Redemptoris missio” – dokumentu jawnie heretyckiego, który w punkcie 29 głosi: „Duch Chrystusa posługuje się tymi Kościołami i wspólnotami kościelnymi jako środkami zbawienia” – stanowi akt zdrady depozytu wiary. Jak przypomina Sobór Watykański I: „Duch Święty nie był obiecany następcom Piotra po to, aby dzięki Jego objawieniu podawali nową naukę, lecz aby dzięki Jego pomocy święcie strzegli i wiernie wyjaśniali przekazane przez apostołów objawienie, czyli depozyt wiary” (Konst. Pastor aeternus).
„Ks.” Lelito w wykładzie „Misjonarze nadziei” kontynuuje tę destrukcję, redukując misję do terapii społecznej. Tymczasem Leon XIII w Sancta Dei civitas ostrzega: „Zadaniem misjonarza nie jest poprzestawanie na tym, by nieść światło Ewangelii i sakramentów, lecz obowiązkiem jego jest wytępić wśród narodów pogańskich wszelki bezład obyczajów”.
Fałszywi pasterze i nieważne sakramenty
„Bp” Piotrowski – wyświęcony w 1983 r. przez kard. Glempa, który przyjął sakrę z rąk modernistycznego „abpa” Wojtyły – nie posiada ważnych święceń kapłańskich, a tym bardziej biskupich. Jak uczy Pius XII w konstytucji apostolskiej Sacramentum Ordinis, ważność święceń wymaga „zachowania materii, formy i intencji”. Tymczasem posoborowy „ryt” święceń biskupich z 1968 r. został celowo pozbawiony wyraźnej intencji składania ofiary przebłagalnej, co czyni go nieważnym.
Uczestnicy formacji – w tym „ks.” Krzysztof Wiercioch – przyjmują więc „szkolenie” od duchownych bez ważnych święceń, co czyni całą procedurę duchowo jałową. Jak zauważa św. Robert Bellarmin: „Heretyccy biskupi nie mogą nikogo ważnie wyświęcić, gdyż pozbawieni są łączności z Głową Kościoła” (De Romano Pontifice, II, 30).
Naturalizm zamiast nadprzyrodzoności
„Ks.” Wiercioch w wywiadzie dla portalu ujawnia modernistyczną mentalność:
„Czuję wewnętrzny spokój, że to właściwy kierunek”
. To klasyczny przykład fideizmu potępionego przez Pius X w dekrecie Lamentabili (pkt 25: „Wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw”). Brak jakiejkolwiek wzmianki o rozeznaniu poprzez obiektywne kryteria doktrynalne czy konsultację z prawowitym przełożonym (którego w strukturach posoborowych nie ma) demaskuje subiektywistyczną naturę całego przedsięwzięcia.
Statystyki apostazji
Chlubienie się liczbą „ponad 1650 polskich misjonarzy i misjonarek” oraz „1150 osób wyszkolonych od 1984 r.” przypomina raporty korporacyjne. Gdzie są liczby nawróconych pogan? Gdzie przywracanie porządku katolickiego w społecznościach? Wszystko zastąpiono socjologicznymi wskaźnikami „obecności” i „dialogu”. Jak trafnie diagnozuje Pius XI w Quas primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw, zburzone zostały fundamenty władzy”.
Konsekwencje komunii z antykościołem
Udział w „Eucharystii” sprawowanej według nowego rytu Paula VI – który w punkcie 7 Institutio Generalis z 1969 r. definiował Mszę jako „ucztę”, a nie ofiarę przebłagalną – stanowi świętokradztwo. Św. Pius V w bulli Quo primum tempore stanowczo ostrzega: „Nikomu nie wolno naruszać tego Naszego listu postanowienia (…) pod karą gniewu Boga Wszechmogącego i Świętych Apostołów Piotra i Pawła”.
Duchowa pułapka fideidonnizmu
Formacja rzekomych „fideidonistów” („księży diecezjalnych pracujących na misjach”) to perfidne nadużycie terminu. Prawowici fideidonniści działali pod bezpośrednim zwierzchnictwem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, zachowując pełną jedność doktrynalną z Magisterium. Tymczasem współcześni „misjonarze” są funkcjonariuszami globalistycznej struktury, która w Kazachstanie współpracuje z reżimem prześladującym katolików tradycyjnych, w Peru wspiera lewicowe reżimy, a w Afryce promuje „inkulturację” z elementami animizmu.
Strukturalna herezja
Cały projekt Centrum Formacji Misyjnej stanowi realizację potępionej w Syllabusie Piusa IX tezy 77: „W obecnych czasach nie jest już rzeczą pożyteczną, aby religia katolicka była uważana za jedyną religię państwa, z wykluczeniem wszystkich innych form kultu”. Brak konkretnego planu nawracania muzułmanów w Kazachstanie czy animistów w Sierra Leone dowodzi przyjęcia pluralistycznego paradygmatu soborowej deklaracji Nostra aetate.
Nihil novi sub sole modernistów
Historia potwierdza, że ośrodki formacji misyjnej kontrolowane przez modernizantów zawsze stają się kuźnią apostazji. Jak trafnie zauważył św. Pius X w encyklice Pascendi: „Moderniści usiłują zniszczyć wszelkie instytucje katolickie, by zastąpić je własnymi, wymyślonymi według ich doktryny”. W tym kontekście „misjonarze nadziei” okazują się faktycznie misjonarzami nowego światowego porządku religijnego – synkretycznej pseudoreligii człowieczeństwa.
Za artykułem:
Rozpoczął się rok formacyjny w Centrum Formacji Misyjnej (ekai.pl)
Data artykułu: 10.09.2025
