Watykan, struktury okupujące Bazylikę św. Piotra, ogłaszają na 15 września 2025 r. tak zwany „Jubileusz Pocieszenia” w ramach rzekomego Roku Świętego. Spotkanie to ma zgromadzić ponad 8,5 tys. osób, w tym pielgrzymów z Polski i innych krajów, skupiając się na tych, którzy doświadczają trudności, cierpienia, żałoby czy ubóstwa. Program obejmuje przejście przez „Drzwi Święte” Bazyliki Watykańskiej, czuwanie modlitewne z udziałem „papieża” Leona XIV, rozważanie przypowieści o Miłosiernym Samarytaninie, świadectwa o przebaczeniu oraz obecność figury „Matki Bożej Nadziei”. Uczestnicy otrzymają medale z wizerunkami Baranka Paschalnego i „Salus Populi Romani”. Całość ta jawi się jako bezbożna symulacja pobożności, redukująca katolickie miłosierdzie do czysto naturalistycznego pocieszania, bez wezwania do pokuty, nawrócenia i poddania się panowaniu Chrystusa Króla.
Redukcja katolickiego miłosierdzia do świeckiej terapii emocjonalnej
Opisane wydarzenie, pod pozorem jubileuszowego „pocieszenia”, całkowicie pomija esencję katolickiego miłosierdzia, które zawsze wiąże się z metanoją (nawróceniem) i dążeniem do świętości. Przypowieść o Miłosiernym Samarytaninie, przywoływana w programie, w Ewangelii św. Łukasza (Łk 10, 25-37) ukazuje nie tylko akty litości, lecz przede wszystkim obowiązek miłości bliźniego zakorzenionej w miłości Boga – miłości, która wymaga wyrzeczenia się grzechu i poddania Prawu Bożemu. Tymczasem struktury posoborowe, w swej relacji, skupiają się na „świadectwach przebaczenia” od osób dotkniętych tragediami, takimi jak Diane Foley czy Lucia Di Mauro Monranino, bez żadnego odniesienia do sakramentalnego rozgrzeszenia czy potrzeby spowiedzi. To milczące pominięcie sakramentu pokuty demaskuje cały event jako humanistyczną sesję terapeutyczną, gdzie „przebaczenie” staje się pustym sloganem, oderwanym od łaski uświęcającej.
Doktryna katolicka, niezmienna od Soboru Trydenckiego, naucza, że prawdziwe miłosierdzie Boże objawia się w Krzyżu Chrystusa, gdzie odkupienie dokonuje się przez expiatio (zadosyćuczynienie) za grzechy. Kanon 5 Sesji VI Soboru Trydenckiego potępia tych, którzy twierdzą, że wolna wola człowieka, bez łaski Bożej, wystarcza do usprawiedliwienia – a tu, w modernistycznym „jubileuszu”, nie ma mowy o łasce, tylko o emocjonalnym „pocieszeniu”. Encyklika Piusa XI Quas Primas (1925) podkreśla: „Królestwo Chrystusowe […] wymaga od swych zwolenników nie tylko, aby, wyrzekłszy się bogactw i dóbr doczesnych, odznaczali się skromnością obyczajów i łaknęli i pragnęli sprawiedliwości, lecz także, aby zaparli się siebie samych i krzyż swój nieśli”. Gdzie w opisie tego spotkania jest wezwanie do niesienia krzyża? Zamiast tego, relacja tonie w multikulturowym miksie pielgrzymów z Niemiec, Włoch, Ameryki czy Meksyku, co pachnie fałszywym ekumenizmem, potępionym jako herezja w Syllabusie Błędów Piusa IX (1864, pkt 15-18), gdzie indifferentizm religijny – wiara, że każda religia prowadzi do zbawienia – jest bezwzględnie odrzucony.
Figury i medale: bałwochwalcze symbole w służbie apostazji
Obecność figury „Matki Bożej Nadziei” z Battipaglii i medal z Barankiem Paschalnym oraz „Salus Populi Romani” to nie innocentne dewocjonalia, lecz jawne bałwochwalstwo, symulujące marjową pobożność bez integralnej wiary katolickiej. Prawdziwy kult Marji, jako Hyperdulii (najwyższej czci stworzenia), zawsze prowadzi do Chrystusa i Jego Ofiary, jak naucza encyklika Leona XIII Adiutricem populi (1895), podkreślająca Marję jako Pośredniczkę łask. Tu jednak figura służy jako dekoracja dla „czuwania”, gdzie „papież” Leon XIV – uzurpator z linii apostatów począwszy od Jana XXIII – przewodniczy bez jakiejkolwiek wzmianki o prawdziwej Najświętszej Ofierze Mszy. Syllabus Błędów (pkt 65-74) potępia relatywizację sakramentów, w tym małżeństwa i Eucharystii, a dekret Lamentabili sane exitu (1907) odrzuca modernistyczną ewolucję obrzędów, twierdząc, że sakramenty nie są „wynikiem interpretacji” apokryficznych okoliczności, lecz ustanowione przez Chrystusa.
Medal, „pobłogosławiony” przez „papieża”, staje się talizmanem naturalistycznej nadziei, nie zaś znakiem Krzyża. Extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), orzeczone na Soborze Florenckim (1442), wyklucza wszelkie „pobożne” praktyki poza jednością z niezmiennym Magisterium. Struktury posoborowe, okupujące Watykan, symulują liturgię, lecz ich „czuwania” to synkretyzm, gdzie Drzwi Święte – symbol przejścia do łaski – otwierane są dla mas bez wymagania wiary integralnej. To ohyda spustoszenia (Mt 24,15), gdzie paramasońska struktura pod płaszczykiem „miłosierdzia” depcze prymat Chrystusa Króla nad narodami.
Pomijanie panowania Chrystusa: korzeń duchowego bankructwa
Najcięższym grzechem relacji jest całkowite milczenie o królewskiej godności Chrystusa, co obnaża teologiczną zgniliznę posoborowia. Encyklika Quas Primas ustanawia święto Chrystusa Króla, by przeciwdziałać laicyzmowi: „Zaczęło się bowiem od tego, że przeczono panowaniu Chrystusa Pana nad wszystkimi narodami; odmawiano Kościołowi władzy nauczania ludzi, wydawania praw, rządzenia narodami”. Jubileusz Pocieszenia, z jego międzynarodowym zgromadzeniem, promuje „dialog” i „tolerancję” bez konfrontacji z grzechem, co jest owocem soborowej rewolucji – herezji potępionej w Lamentabili (pkt 64-65), gdzie „postęp nauk” rzekomo wymaga reformy doktryny o Bogu i Odkupieniu. Zamiast wzywać do publicznego uznania Praw Bożych ponad „prawami człowieka”, event skupia się na ubóstwie i cierpieniu jako naturalnych plagach, ignorując, że prawdziwe ubóstwo duchowe to brak łaski – stan potępienia bez spowiedzi.
Polscy „pielgrzymi”, kuszeni takim wydarzeniem, narażają się na duchową ruinę, uczestnicząc w pseudo-kultach, gdzie „Komunia” w posoborowych obrzędach – zredukowana do stołu zgromadzenia bez teologii ofiary przebłagalnej – jest świętokradztwem i bałwochwalstwem. Biskupi i „księża” w tych strukturach, jako apologeci apostazji, ponoszą winę za zwodzenie dusz, co potępia Syllabus (pkt 55): separacja Kościoła od państwa to herezja, gdyż państwo musi służyć Chrystusowi Królowi. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających integralną wiarę katolicką pod wodzą ważnie wyświęconych przed 1968 r., ostrzega: bez nawrócenia do przedsoborowej doktryny, takie „jubileusze” prowadzą do wiecznego potępienia.
Symptomy systemowej apostazji: od Watykanu do dusz wiernych
Ton relacji – biurokratyczny, asekuracyjny, pełen multikulturowych wyliczeń – ujawnia modernistyczną mentalność, gdzie Kościół sprowadzony jest do NGO-skiej agencji pomocy. Quod non fuit ab initio, non est Ecclesia (co nie było od początku, nie jest Kościołem), jak nauczał św. Wincenty z Lerynu w Commonitorium (434), potępia ewolucję dogmatów. Posoborowe „święta” to nie odnowa, lecz synteza wszystkich herezji (Pius X, Pascendi dominici gregis, 1907), gdzie miłosierdzie bez sprawiedliwości staje się permisjonizmem. Milczenie o sądzie ostatecznym, piekle i konieczności stanu łaski uświęcającej to najcięższe oskarżenie: duchy modernistyczne, okupujące Watykan, kradną duszom szansę na zbawienie, zastępując Krzyż Chrystusa ludzkim pocieszeniem.
W obliczu takiej ruiny, integralna wiara katolicka wzywa do oporu: niech wierni unikają tych pułapek, trzymając się niezmiennego Magisterium sprzed 1958 r., gdzie jedynym Królem jest Chrystus, a Jego Królestwo wymaga całkowitego poddania. Inaczej, „jubileusze” te okażą się żniwem potępienia.
Za artykułem:
Jubileusz Pocieszenia – wyjątkowe spotkanie w Roku Świętym (vaticannews.va)
Data artykułu: 12.09.2025
