Portal eKAI publikuje list „prymasa Polski” abp. Wojciecha Polaka skierowany do parafii w Mieścisku po incydencie z 12 września 2025 roku, gdy półnagi mężczyzna przerwał „Mszę św.”, połamawszy krzyż i zbezczeszczając ołtarz. W liście „arcybiskup” wzywa do nabożeństwa ekspiacyjnego, modlitwy za sprawcę i wybaczenia mu w imię „odwagi pokoju”, dziękując duchownym za „zaangażowanie”. Ta reakcja ujawnia duchowe bankructwo sekty posoborowej, gdzie profanacja świętego miejsca spotyka się nie z potępieniem herezji laicyzmu, lecz z relatywizmem i fałszywym miłosierdziem, ignorującym Bożą sprawiedliwość.
Relatywizacja świętokradztwa jako „braterskiego czynu”
Na poziomie faktograficznym, list „abp. Polaka” minimalizuje ciężar profanacji, opisując wtargnięcie półnagiego mężczyzny do prezbiterium – serca Najświętszej Ofiary – jako wydarzenie, które „zbolało”, lecz nie zasługujące na surowe potępienie. „Przerwana liturgia, połamany krzyż, zbezczeszczony ołtarz, to rzeczywistości, które nigdy nie powinny mieć miejsca.” Te słowa brzmią jak łagodne ubolewanie nad incydentem, a nie jako oskarżenie bluźnierstwa przeciwko samemu Chrystusowi obecnemu w tabernakulum. Dokumenty Kościoła sprzed 1958 roku, jak Syllabus Błędów Piusa IX (1864), potępiają laicyzm jako źródło takich aktów: „Odmawiano Kościołowi władzy nauczania ludzi, wydawania praw, rządzenia narodami” (punkt 19), co prowadzi do bezczeszczenia sakramentów. Tu, w Mieścisku, półnagi intruz symbolizuje triumf naturalizmu nad wiarą, a reakcja „prymasa” – milczące przyzwolenie na to, że „nie wiemy na ile świadomie” dopuścił się czynu, co relatywizuje grzech przeciwko Pierwszemu Przykazaniu.
Ton listu jest asekuracyjny, biurokratyczny, unikający ogniście prorockiego języka Ojców Kościoła, jak św. Augustyn, który w De Civitate Dei (O Państwie Bożym) ostrzegał przed tolerancją zła jako zdradą Boga. Zamiast wezwać do publicznego potępienia i kary, „arcybiskup” prosi o „modlitwę za naszego brata”, co demaskuje modernistyczną mentalność, gdzie grzesznik jest „bratem” niezależnie od stanu jego duszy. To pomija konieczność nawrócenia przez pokutę i zadośćuczynienie, jak nauczał Sobór Trydencki w sesji XIV (1551), podkreślając, że sakrament pokuty wymaga skruchy, a nie bezwarunkowego „wybaczenia”.
Fałszywe „przebaczenie” bez sprawiedliwości – herezja miłosierdzia bez krzyża
Na poziomie teologicznym, wezwanie do „przebaczenia” intruzowi w Święto Podwyższenia Krzyża Świętego to bluźnierstwo, redukujące Krzyż do symbolu „zwyciężania zła dobrem” bez wzmianki o ofierze przebłagalnej. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) nauczał: „Chrystus panuje nad nami nie tylko prawem natury Swojej, lecz także i prawem, które nabył sobie przez odkupienie nasze” – odkupienie to wymaga zadośćuczynienia za grzechy, nie zaś taniego „wspierania w odkrywaniu drogi wiary”. List ignoruje kanon 2314 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917), nakazujący ekskomunikę za profanację Najświętszego Sakramentu, traktując zbezczeszczenie ołtarza jako błahostkę.
Symptomatycznie, ta postawa to owoc soborowej rewolucji, gdzie „dialog” zastąpił konfrontację z grzechem. Lamentabili sane exitu (1907) potępia ewolucję dogmatów (punkt 22: „Dogmaty […] są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki”), co tu objawia się w relatywizowaniu świętokradztwa. „Prymas” dziękuje „księdzu Proboszczowi” i „Wikariusowi” za „stanowcze sprzeciwienie się” i „zaangażowanie w załagodzenie sytuacji”, lecz milczy o ich obowiązku obrony tabernakulum siłą, jeśli potrzeba, jak nakazywał św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologica II-II, q. 33 (o obronie Kościoła). To demaskuje paramasońską strukturę, gdzie duchowni symulują troskę, lecz unikają apostolskiego zapału, prowadząc wiernych do apostazji.
Pominięcie nadprzyrodzonych konsekwencji – jak utrata łaski uświecającej dla profanatorów i potrzeba ekspiacji przez Najświętszą Ofiarę w rycie trydenckim – to najcięższe oskarżenie. Syllabus (punkt 56) odrzuca: „Moral laws do not stand in need of the divine sanction”, co tu widać w „odwadze pokoju” bez Bożej kary. Zamiast wzywać do publicznego aktu zadośćuczynienia, list proponuje „wniesienie na nowo połamany krzyż”, co brzmi jak pogański rytuał, nie katolicką liturgię.
Modernistyczna „odwaga pokoju” kontra królestwo Chrystusa Króla
List łączy incydent z „XII Zjazdem Gnieźnieńskim”, gdzie „staramy się wzbudzić w sobie odwagę pokoju” – fraza nasycona ekumenizmem, ignorująca, że prawdziwy pokój płynie tylko z panowania Chrystusa. Pius XI w Quas Primas podkreślał: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki […] nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tu, w Mieścisku, profanacja to akt buntu przeciwko temu panowaniu, a reakcja „prymasa” – promocja „przebaczenia” bez nawrócenia, co jest herezją naturalizmu, potępioną w Syllabusie (punkt 3: „Human reason […] suffices […] to secure the welfare of men and of nations”).
Językowo, użycie „naszego brata” dla świętokradcy to retoryka inkluzywna, typowa dla posoborowej sekty, gdzie granice między wiarą a apostazją zacierają się. To pomija extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), dogmat soboru Florenckiego (1442), wymagający publicznego wyznania wiary. „Arcybiskup” przyzywa „św. Michała Archanioła”, lecz bez wezwania do jego miecza sprawiedliwości, co czyni to pustym gestem. Symptomatycznie, to ujawnia systemową ruinę: w strukturach okupujących Watykan, „duchowni” jak Polak, wyświęceni w wątpliwej formie posoborowej, symulują autorytet, lecz szerzą bałwochwalstwo, gdzie „Komunia” w zbezczeszczonym ołtarzu staje się profanacją, nie zjednoczeniem z Barankiem.
Ta postawa torpeduje prymat Praw Bożych nad „prawami człowieka” – intruz, półnagi i agresywny, reprezentuje laicki bunt, a brak potępienia to zdrada. Jak nauczał Leon XIII w Immortale Dei (1885), państwo musi uznawać Chrystusa Króla, inaczej prowadzi do chaosu. List Polaka, zamiast wzywać władze do kary, promuje „tolerancję”, co jest owocem wolnej religijności potępionej w Syllabusie (punkt 77).
Duchowa ruina wiernych pod rządami uzurpatorów
Wreszcie, analiza symptomatyczna pokazuje, jak tacy „hierarchowie” niszczą dusze: wzywając do „modlitwy” bez ostrzeżenia przed wiecznym potępieniem, ignorują sąd ostateczny i konieczność stanu łaski. Lamentabili (punkt 36) potępia: „Zmartwychwstanie […] nie jest […] faktem historycznym”, co tu odbija się w redukcji Krzyża do symbolu „zwycięstwa dobrem”, bez męki za grzechy. Wierni w Mieścisku, zamiast dowiedzieć się o potrzebie ucieczki z tej struktury do prawdziwego Kościoła katolickiego – gdzie sakramenty sprawują ważnie wyświęceni przed 1968 rokiem kapłani – są karmieni trucizną modernistyczną.
To bankructwo duchowe, gdzie ohyda spustoszenia w Watykanie rozlewa się na parafie, wymaga bezkompromisowego odrzucenia. Tylko integralna wiara katolicka, wierna Magisterium sprzed 1958, oferuje antidotum: publiczne uznanie panowania Chrystusa i walkę z laicyzmem mieczem prawdy.
Za artykułem:
List Prymasa Polski po wydarzeniach w kościele w Mieścisku (ekai.pl)
Data artykułu: 13.09.2025
