Zbiór artykułów opartych na źródle tygodnikpowszechny.pl. Wszystkie materiały są konstruktywną krytyką oryginalnej publikacji w duchu integralnie katolickim.
Portal Tygodnik Powszechny (23 września 2025) przedstawia program Narodowego Starego Teatru jako przestrzeń „wspólnoty”, „demokracji” i „różnorodności”, gloryfikując spektakle poruszające tematykę „krytycznej lekcji demokracji”, „polskich zapędów kolonialnych” czy „radykalnej lekcji wolności”. W artykule pominięto całkowicie katolicką tożsamość narodu polskiego, zastępując ją świecką idolatrią „społecznych więzi” i „samostanowienia”.
Portal „Tygodnik Powszechny” (23 września 2025) relacjonuje dynamiczne przemiany w polskim teatrze, koncentrując się na zmianach dyrekcji w kluczowych instytucjach kultury oraz zapowiadanych premierach sezonu 2025/2026. Wśród głównych wątków wymienia się przejęcie Teatru Narodowego w Warszawie przez Jana Klatę (inauguracja „Weselem”), objęcie dyrekcji Teatru Powszechnego przez Maję Kleczewską („Sublokatorka. Instrukcja przeżycia”) oraz nowe kierownictwo w łódzkim Teatrze im. Jaracza pod Pawłem Łysakiem. Artykuł szczegółowo opisuje plany artystyczne scen w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu i mniejszych ośrodkach, z naciskiem na adaptacje współczesnej literatury (Tokarczuk, Masłowska, Witkowski), reinterpretacje klasyki (Szekspir, Wyspiański) oraz eksperymenty formalne łączące teatr z performansem.
Portal „Tygodnik Powszechny” (23 września 2025) promuje grę „Many Nights a Whisper” jako „interaktywny esej o marzeniach, presji i oczekiwaniach”, gdzie gracz wciela się w bohaterkę odpowiedzialną za losy krainy poprzez podejmowanie „trudnych decyzji”. Artykuł zachwala mechanikę polegającą na wyborze między „pozytywnymi zmianami” a „ukrytymi nieszczęściami”, całkowicie pomijając ontologiczny wymiar moralności i nadprzyrodzony porządek stworzenia.
Portal Tygodnik Powszechny (23 września 2025) informuje o jesiennych wystawach w polskich muzeach i galeriach, gloryfikujących twórczość feministyczną, modernistyczną oraz synkretyczne zestawienia sztuki dawnej ze współczesnymi eksperymentami. Artykuł stanowi apologię rewolucji kulturowej, gdzie estetyka służy destrukcji porządku nadprzyrodzonego.
Portal Tygodnik Powszechny (23 września 2025) relacjonuje przygotowania do spektaklu Natalii Korczakowskiej „AlphaGo_Lee. Teoria Poświęcenia” w Teatrze Studio. Przedstawienie rekonstruuje pojedynek koreańskiego mistrza gry Go Lee Sedola z programem AlphaGo z 2016 roku, gloryfikując go jako „symboliczny moment porażki człowieka w konfrontacji z AI”. Projekt integrujący „najnowsze narzędzia cyfrowe” z działaniami widzów prezentuje się jako przełom w teatralnym uczestnictwie, pomijając jednak fundamentalne pytania o duchowe konsekwencje technokratycznej utopii.
Portal „Tygodnik Powszechny” (23 września 2025) przedstawia Jana Karskiego jako wzór „etyki połączonej z działaniem”, sugerując, że jego postawa stanowi uniwersalny model odpowiedzialności w świecie „pełnym kryzysów”. Autorzy kreślą paralelę między misją emisariusza Polskiego Państwa Podziemnego a współczesnymi wyzwaniami humanitarnymi, gloryfikując „moralny imperatyw” oderwany od nadprzyrodzonego porządku. „Chciałem ocalić miliony, a nie ocaliłem nikogo” – cytat Karskiego staje się tu punktem wyjścia do promocji świeckiego aktywizmu, gdzie Bóg zostaje zastąpiony przez abstrakcyjną „godność człowieka”, a zbawienie duszy przez „poczucie sprawczości”.
Portal Tygodnik Powszechny (23 września 2025) publikuje refleksje ks. Adama Bonieckiego na temat ekumenizmu. Autor wspomina protestancką diakonisę z dzieciństwa, opisując ją jako „anioła”, co stanowi dla niego punkt wyjścia do rozważań o zmianie stosunku do innych wyznań po Soborze Watykańskim II. Boniecki przyznaje, że seminarium przedsoborowe sprzyjało postawie dystansu, ale twierdzi, że dopiero pod koniec życia zaczyna rozumieć „ekumeniczny zwrot” Vaticanum II. W tekście przewija się wątpliwość, czy sobór zmienił ludzi, oraz rozważania o trudnościach dialogu międzywyznaniowego.
Portal „Tygodnik Powszechny” (23 września 2025) prezentuje recenzję komiksu Marcina Podolca *”Sezon spadających gwiazd”* jako rzekomo „słodko-gorzką historię o poszukiwaniu własnej ścieżki życiowej”. Opowieść o grupie chłopców zafascynowanych koszykówką w małomiasteczkowym środowisku lat 90. XX wieku przedstawiana jest jako „przekonujący obraz drobnych zachwytów i większych przykrości”, gdzie sport staje się ucieczką od osobistych dramatów. Recenzent Remigiusz Różański zachwala rzekomy realizm psychologiczny i unikanie „sentymantalnej laurki”, porównując dzieło do *”Fistaszków”* Charlesa M. Schulza. Artykuł stanowi jednak klasyczny przykład modernistycznej redukcji człowieka do wymiaru czysto horyzontalnego, gdzie bożkiem staje się kult ciała i sportowej rywalizacji.
Portal Tygodnik Powszechny (23 września 2025) przedstawia analizę filmu „Kontinental ’25” rumuńskiego reżysera Radu Jude jako „krytykę społeczną” skupioną na „hipokryzji sytego świata” i „duchowym wyjałowieniu” współczesnej Europy. W produkcji nakręconej iPhone’em śledzimy losy komorniczki Orsolya (Eszter Tompa), która po eksmisji bezdomnego Ionu (Gabriel Spahiu) doświadcza „moralnego dyskomfortu” i szuka ukojenia u „księdza”, przyjaciółki czy małżonka. Reżyser rzekomo „fantastycznie opisuje pejzaż duchowy” postkomunistycznej Rumunii, pełen „patodeweloperki”, „tożsamościowych ekstremizmów” i „internetowego hejtu”. Krytyczka chwali dzieło za „prześwietlenie rumuńskiego stanu ducha” środkami „chałupniczymi”. Ta modernistyczna egzegeza współczesności zasługuje na dekonstrukcję w świetle niezmiennej doktryny katolickiej.
Portal „Tygodnik Powszechny” (26 września 2025) relacjonuje wewnętrzne konflikty polskiej klasy politycznej po ataku rosyjskich dronów. Wymienia spór o wystąpienie wiceministra Szymona Bosackiego w ONZ (który rzekomo przedstawił zdjęcia domu zniszczonego przez polską rakietę), konflikt protokolarny dotyczący miejsca dla szefa dyplomacji w samolocie prezydenta oraz publiczną wymianę zdań między rzecznikiem MSZ a szefem prezydenckiego Biura Polityki Międzynarodowej. Artykuł wspomina też spór minister Barbary Nowackiej z Karolem Nawrockim o edukację zdrowotną oraz atak Zbigniewa Ziobry na Mateusza Morawieckiego za „uleganie brukselskim szaleństwom”. Całość przedstawiona jest jako przykład rozpadającej się jedności narodowej i wojny wszystkich przeciw wszystkim w obozie władzy.
