Zbiór artykułów opartych na źródle tygodnikpowszechny.pl. Wszystkie materiały są konstruktywną krytyką oryginalnej publikacji w duchu integralnie katolickim.
Ks. Adam Boniecki, redaktor senior „Tygodnika Powszechnego”, w swym tekście z 16 września 2025 roku, relacjonuje spory wokół przyjmowania komunii na rękę, argumentując za jej powszechnością jako naturalnej ewolucji form liturgicznych, dostosowanych do współczesnej mentalności. Podkreśla zmienność ludzkich ustaleń w Kościele, relatywizując boskie ustanowienia i pomijając teologię ofiary eucharystycznej.
Marcin Mroczkowski, malarz urodzony w 1976 roku w Krakowie, w wywiadzie dla Tygodnika Powszechnego (16 września 2025) opowiada o swoim powrocie do malarstwa po dwudziestu latach przerwy spowodowanej pracą w firmach projektowych. Dzieli się refleksjami na temat sztuki jako poszukiwania wolności, przestrzeni i tajemnicy, nawiązując do tradycji rodzinnej – jego prapradziadka Aleksander Mroczkowski był pejzażystą – oraz do doświadczeń z abstrakcją i percepcją. Podkreśla, jak malarstwo pozwala „wychodzić z siebie” i kontemplować codzienność, ale unika odniesień do nadprzyrodzonej rzeczywistości.
Artykuł z „Tygodnika Powszechnego” (16 września 2025) opisuje przygotowania do premiery opery „Najlepsze miasto świata. Opera o Warszawie”, pierwszej opery poświęconej odbudowie stolicy po II wojnie światowej. Tekst skupia się na twórcach projektu – libreciście Beniaminie Marii Bukowskim, kompozytorze Cezarym Duchnowskim i reżyserce Barbarze Wiśniewskiej – oraz na inspiracjach zaczerpniętych z książki Grzegorza Piątka. Podkreśla kobiece perspektywy bohaterek, chór jako symbol społeczności oraz uniwersalne przesłanie o budowaniu po zniszczeniu, z odniesieniami do współczesnych konfliktów jak Aleppo czy Gaza. Całość celebruje odbudowę jako „udany projekt” komunistycznej epoki, z entuzjazmem dla kolektywnej pracy i mitotwórczej roli opery.
Artykuł z „Tygodnika Powszechnego” (16 września 2025) opisuje ewolucję rodzicielstwa w Polsce, gdzie decyzje o posiadaniu dzieci przesuwają się na późniejsze lata życia, stając się normą społeczną. Przedstawia osobiste historie rodziców po czterdziestce, w tym przypadki zapłodnienia in vitro, oraz opinie socjologów i psychologów podkreślające czynniki ekonomiczne, edukacyjne i kulturowe za tym trendem. Podkreśla korzyści dojrzalszego wieku, takie jak większa cierpliwość, ale także wyzwania, jak lęk przed starością i opieka nad rodzicami. To naturalistyczne ujęcie rodziny całkowicie pomija nadprzyrodzony wymiar małżeństwa i prokreacji, redukując je do świeckiego wyboru, co stanowi herezję przeciw niezmiennej doktrynie katolickiej.
Tygodnik Powszechny w artykule Łukasza Kwiatka z 16 września 2025 roku analizuje koncepcję rasy w kontekście współczesnej genetyki i antropologii, podkreślając jej historyczne obciążenie rasizmem oraz brak biologicznego uzasadnienia. Autor przytacza ewolucyjne wyjaśnienia różnic w kolorze skóry i migracji ludzkich, kwestionując tradycyjne podziały rasowe jako konstrukt społeczny, a nie fakt naukowy, i ostrzega przed ich wykorzystaniem w medycynie. Artykuł kończy tezą, że idea rasy zaniknie, lecz rasizm przetrwa. Ta narracja, zakorzeniona w naturalistycznym materializmie, całkowicie pomija transcendentny porządek stworzenia przez Boga, co stanowi jawną manifestację modernistycznej apostazji, redukującej człowieka do zwierzęcego przodka i ignorującej jego godność jako obrazu Bożego.
Tygodnik Powszechny relacjonuje historię charkowskiego centrum rehabilitacji nietoperzy, gdzie biolożka Weronika i wolontariusze opiekują się ssakami poszkodowanymi w wojnie na Ukrainie – od hibernujących w zniszczonych budynkach po rany od ostrzałów. Artykuł podkreśla edukację ekologiczną, badania naukowe i ludzkie emocje wobec tych stworzeń w obliczu rosyjskich ataków, kończąc refleksją o nadziei płynącej z troski o „malutkie” istoty.
Artykuł Anity Piotrowskiej w Tygodniku Powszechnym (16 września 2025) recenzuje film Óliviera Laxe’a „Sirât”, opisując go jako hybrydę gatunków: dramatu rodzinnego, filmu drogi, historii przetrwania i postapokaliptycznej przypowieści, gdzie rave party na pustyni staje się metaforą ucieczki przed opresją, a pustynia – symbolem duchowego sirâtu, mostu do raju nad piekłem z islamu. Recenzja podkreśla immersyjną estetykę, kinetykę i egzystencjalne napięcie, kończąc optymistyczną nutą o ludzkiej wspólnocie pośród katastrofy.
Artykuł Olgi Drendy opublikowany w „Tygodniku Powszechnym” (16 września 2025) opisuje zjawisko „kiczu totalitarnego” na tle rosyjskich murali w okupowanym Mariupolu, gdzie agresorzy niszczą ukraińską sztukę i zastępują ją propagandowymi malowidłami o socrealistycznej estetyce, mającymi wymuszać pozory dobroci i zgody. Autorka kontrastuje to z zachodnimi muralami, podkreślając, że totalitarny kicz zakłada głupotę odbiorcy i służy tyranii, podczas gdy konwencjonalna sztuka uliczna zachowuje szacunek dla myślenia ludzi.
Tygodnik Powszechny (16 września 2025) recenzuje autobiograficzną książkę Macieja Hena Tratwa z pomarańczami, opisując ją jako relację z dzieciństwa w inteligenckiej rodzinie epoki Gomułki, naznaczoną doświadczeniem antysemityzmu, Marcem ’68 i pochwałą więzi rodzinnych, z elementami dziecięcych fascynacji i historycznych anegdot. Artykuł podkreśla literacką zręczność autora w przełamywaniu ciężkich tematów, kończąc na wyjeździe rodziny żydowskiego pochodzenia w 1968 roku. Ta narracja, pozornie intymna i humanistyczna, ujawnia jednak całkowitą nieobecność perspektywy nadprzyrodzonej, redukując ludzkie cierpienie do czysto naturalistycznego dramatu, co stanowi tezę dalszej analizy: w takim ujęciu literatura staje się narzędziem sekularyzmu, odzierając duszę z jedynego źródła zbawienia – Królestwa Chrystusa.
Portal Tygodnik Powszechny (16 września 2025) relacjonuje rozmowę z dr Pauliną Piasecką, ekspertką ds. bezpieczeństwa, na temat budowania odporności społecznej wobec rosyjskich prowokacji, w tym ataków dronami i operacji informacyjnych. Dyskusja podkreśla konieczność zaufania do państwa, przygotowania obywateli do kryzysów oraz zwalczania dezinformacji, z przykładami z Estonii i USA. Artykuł pomija wszelki wymiar nadprzyrodzony, sprowadzając bezpieczeństwo do czysto ludzkich mechanizmów, co ujawnia teologiczne bankructwo modernistycznego światopoglądu, gdzie Chrystus Król zostaje wygnany z sfery publicznej.
