religia – Strona 252 – Ethos Catholicus

Sposób katolicki, modlitewne zgromadzenie w tradycyjnej świątyni, z kapłanami i wiernymi modlącymi się przy krzyżu, podkreślające wierność i duchową siłę Kościoła.

Bejrut: łzy humanitaryzmu zamiast królowania Chrystusa. Sedno apostazji

Zostaw komentarz / Posoborowie / Defensor Fidei

Cytowany artykuł relacjonuje czuwanie „modlitewne” w Bejrucie w piątą rocznicę wybuchu w porcie (4 sierpnia 2020), z udziałem rodzin ofiar, rannych i „duchowieństwa”. Wspomina o odczytaniu przesłania „papieża” Leona XIV przez abp. Paolo Borgię: „Śmierć nie ma i nigdy nie będzie miała ostatniego słowa”, zapewnieniach o „bliskości”, wezwaniu do „sprawiedliwości i prawdy”, wpisaniu zrujnowanego silosu na listę zabytków, a także o „nadziei” na postęp w śledztwie, „zawieszeniu broni” i aspiracjach młodzieży do „godnego życia” w ojczyźnie. Całość utrzymana jest w tonie psychologicznej empatii, polityczno-społecznej troski i medialnego humanitaryzmu. Oto istota problemu: zamiast katolickiej soteriologii i królowania Chrystusa – pastoralny sentymentalizm oraz naturalistyczny program „praw człowieka”, publicznie celebrujący bezkrólewie nadprzyrodzone.

Catholic priest modlący się przed ołtarzem w tradycyjnym kościele, światło świec i witraże w tle, wyraz pobożności i wiary.

Posoborowie

Jubileusz Młodych jako spektakl humanistyczny: „Chrystus-relacja”, „słabość”, „głód sensu” zamiast wiary, łaski i królowania

Zostaw komentarz / Posoborowie / Defensor Fidei

Portal Opoka relacjonuje wypowiedzi ks. Riccardo Pincerato z Biura Duszpasterstwa Młodzieży Włoskiej Konferencji „Biskupów” o rzekomym centrum Jubileuszu Młodych z udziałem Leona XIV: ma nim być „ponowne postawienie Chrystusa w centrum”, rozumiane jako „relacja” i „spotkanie”. Drugi akcent to pochwała „nieukrywania słabości”, a trzeci – „głód sensu” i emocjonalno-kontemplacyjna dramaturgia przechodzenia od „świętowania” do „milczenia”. Zwieńczeniem jest patetyczne hasło Leona XIV, by młodzi byli „solą ziemi i światłem świata” i nieśli „nadzieję” rówieśnikom. To nie jest katecheza katolicka – to pastoralna retoryka naturalizmu, relatywizmu i sentymentalizmu, starannie odarta z dogmatu, łaski i konieczności panowania Chrystusa Króla nad narodami.

Rewerentny kościół katolicki z księdzem w tradycyjnych szatach, trzymającym świecę przy ołtarzu, symbolizujący wiarę i pokorę

Polska

Rozwód jako „usługa”, dziecko jako „plik do współdzielenia”, Kościół jako wróg: anatomia upadku

Zostaw komentarz / Polska / Defensor Fidei

Cytowany artykuł relacjonuje pożegnalny wpis Zuzanny Rudzińskiej-Bluszcz, odchodzącej z Ministerstwa Sprawiedliwości, która wylicza swoje „sukcesy”: prace nad rozwodami pozasądowymi w USC, tablice alimentacyjne, „pieczę współdzieloną” po rozwodzie oraz działania wobec Funduszu Sprawiedliwości – w tym decyzje uderzające w Fundację Profeto i ks. Michała Olszewskiego. Artykuł przywołuje również krytykę tych koncepcji przez organizacje prorodzinne oraz kontekst polityczny zmian w resorcie i sprawy karne dotyczące fundacji.
Oto programowa destrukcja prawa naturalnego: legalizacja rozwodu jak „usługi bez kolejki”, relatywizacja nierozerwalności małżeństwa, traktowanie dziecka jak przedmiotu transferu oraz biurokratyczna ateizacja przestrzeni publicznej – wszystko w logice buntu przeciwko królowaniu Chrystusa.

Kardynał w tradycyjnych szatach katolickich w kościele, trzymający krucyfiks, wyraz skupienia i pokory, symbolizujący duchową siłę i wiarę w obliczu światowych konfliktów.

Świat

Militarna pycha zamiast pokoju: „pokój przez siłę” jako dogmat świeckiej religii

Zostaw komentarz / Świat / Defensor Fidei

Cytowany artykuł relacjonuje wypowiedzi Andrija Jermaka, szefa kancelarii prezydenta Ukrainy, który afirmuje logikę „pokoju przez siłę” po rozmieszczeniu przez USA okrętów podwodnych bliżej Rosji. Zacytowano też Donalda Trumpa, który wskazuje na demonstrację siły w odpowiedzi na groźby nuklearne Dmitrija Miedwiediewa. Całość przesycona jest naturalistyczną wiarą w geopolityczne zastraszanie jako środek „utrzymania pokoju”, przy zupełnym milczeniu o prawie Bożym, grzechu, nawróceniu i panowaniu Chrystusa Króla. To nie jest troska o pokój, lecz apoteoza świeckiej przemocy ubranej w retorykę bezpieczeństwa.

Kapłan w tradycyjnym stroju katolickim przed ołtarzem w kościele, wyraz pokory i głębi wiary.

Kurialiści

Neokatechumenalna „nowa ewangelizacja” jako rozbicie wiary: kult emocji zamiast panowania Chrystusa

Zostaw komentarz / Kurialiści / Defensor Fidei

Cytowany artykuł relacjonuje wydarzenia tzw. Jubileuszu Młodzieży w Rzymie, ze szczególnym akcentem na spotkanie wspólnot Drogi Neokatechumenalnej: pielgrzymkę przez Drzwi Święte, popołudniowy zjazd na Tor Vergata, „Liturgię Słowa” z „wołaniem” do powołań oraz świadectwa młodych z Poznania (Joanna i Zenon Kmieciak), którzy mówią o „nadziei”, „wartościach” i „świadectwie”. Relacjonowane treści sprowadzają chrześcijaństwo do psychologicznej motywacji, wspólnotowego samopotwierdzania i antropocentrycznych sloganów, konsekwentnie przemilczając łaskę, ofiarniczy charakter Mszy, grzech, pokutę, nawrócenie i królowanie Chrystusa nad społeczeństwami. W ten sposób ukazują model religii, który nie jest katolicki.

Świat

Ideologiczne rozmycie natury i prawa: sport kobiet jako zakładnik rewolucji gender

Zostaw komentarz / Świat / Defensor Fidei

Cytowany artykuł informuje, że według serwisu He Cheated ponad tysiąc mężczyzn startowało w zawodach przeznaczonych dla kobiet, co przełożyło się na ponad 4,5 tys. zwycięstw, łącznie blisko 2,4 mln dolarów nagród, a w USA od 1980 roku – 1941 „złotych medali” odebranych kobietom. Wskazuje na przykłady jak Craig „CeCé” Telfer i przypadek boksera Imane Khelifa, oraz przytacza, że nawet ONZ uznaje nieuczciwość męskiej rywalizacji w kategoriach kobiecych. World Athletics zapowiada testy płci celem „ochrony sportu kobiet”. Artykuł w warstwie opisowej demaskuje fakty, lecz w warstwie zasad i przyczyn milczy o fundamentach prawa naturalnego i o obowiązku podporządkowania życia publicznego panowaniu Chrystusa Króla – a to milczenie jest zasadniczym problemem.

Religijne scena katolicka z kapłanem, modlitwą, w tle libańskie góry i witraże kościelne, ukazujące głębię wiary i pobożności.

Posoborowie

Liban jako tło dla litanii frazesów: retoryka „papieża” Leona XIV zamiast katolickiej doktryny

Zostaw komentarz / Posoborowie / Defensor Fidei

Portal Vatican News informuje o przesłaniu podpisanym przez Pietro Parolina i odczytanym w Bejrucie przez Paola Borgię, w którym zapewniono, że „Leon XIV” modli się za Libańczyków w 5. rocznicę wybuchu w porcie. Podkreślono „bliskość”, „współczucie”, „nadzieję”, obraz cedrów kierujących się ku niebu, oraz przywołano perykopę o Łazarzu jako źródło pociechy. Zawarto również pochwałę lokalnych „biskupów” i duchowieństwa za „bycie blisko ludu”. Tekst kończy się ogólnym błogosławieństwem i zawierzeniem „Matce Bożej i św. Szarbelowi”. Jednocześnie całkowicie pominięto sprawy zasadnicze: panowanie Chrystusa Króla nad narodami, moralny wymiar publicznej władzy, konieczność nawrócenia i naprawienia porządku społecznego wedle prawa Bożego oraz sprawiedliwości karnej. Zamiast katolickiej nauki — zbanalizowana, emocjonalna narracja, która cementuje posoborowy naturalizm.

Religijna scena katolicka w tradycyjnym kościele, kapłan modli się przy krzyżu, wyraz głębokiej pobożności i oddania, w atmosferze spokoju i duchowości.

Posoborowie

Humanitarny telegram zamiast wzywania narodów do panowania Chrystusa

Zostaw komentarz / Posoborowie / Defensor Fidei

Cytowany artykuł informuje o telegramie wydanym przez watykańskiego sekretarza stanu Pietro Parolina, w którym „papież” Leon XIV rzekomo modli się za migrantów utoniętych u wybrzeży Jemenu, za zaginionych oraz za służby ratunkowe. Podano liczby ofiar i ocalałych; dominującą grupę stanowili migranci z Etiopii. Na tym koniec: bez wezwania do nawrócenia, bez przypomnienia o sądzie Bożym, bez nauki o grzechu, bez mowy o Chrystusie Królu i Jego prawie. Ten biurokratyczny komunikat jest podręcznikowym przykładem naturalistycznego humanitaryzmu, który maskuje religijną pustynię posoborowej rewolucji.

Religijna scena w tradycyjnym kościele katolickim z kapłanem i wiernymi, skupionymi na modlitwie, podkreślająca duchową głębię i tradycję katolicką.

Posoborowie

Jubileuszowy humanitaryzm na Tor Vergata: spektakl bez Chrystusa Króla

Zostaw komentarz / Posoborowie / Defensor Fidei

Cytowany artykuł relacjonuje wystąpienie Leona XIV na Tor Vergata po Mszy i modlitwie Anioł Pański podczas jubileuszu młodych, w którym „papież” zachęca młodzież, by jako „sól ziemi i światło świata” nieśli „nadzieję” swoim rówieśnikom, dziękuje organizatorom za „bogaty program” z akcentem na muzykę, przypomina o kolejnych Światowych Dniach Młodzieży w Seulu (2027) i prosi o brawa dla koreańskich pielgrzymów. Punkt ciężkości pada na entuzjazm, radość, muzykę i solidarność z nieobecnymi.

W całej relacji uderza śmiertelne milczenie o grzechu, krzyżu, nawróceniu, o królowaniu Chrystusa i o Jedynym Imieniu, w którym jest zbawienie – czyli milczenie, które jest aktem pastoralnego nihilizmu i programem od-catechizacji młodzieży.

Rewersyjne, pełne szacunku zdjęcie katolickie z ołtarzem, krzyżem i kapłanem w szatach, symbolizujące wiarę i tradycję, idealne do wpisu blogowego o tematyce katolickiej z perspektywy sedevacantistycznej.

Posoborowie

Seul 2027: spektakl młodzieżowy zamiast misji Kościoła

Zostaw komentarz / Posoborowie / Defensor Fidei

Portal Opoka informuje o ogłoszeniu przez „papieża” Leona XIV daty Światowych Dni Młodzieży w Seulu: 3–8 sierpnia 2027. W przemówieniu kończącym rzymski „Jubileusz Młodzieży” „papież” przypisał spotkaniu temat: „Odwagi! Ja zwyciężyłem świat!”, interpretując go jako zachętę do „pielgrzymki nadziei” i „wspólnego snucia marzeń”. Wskazał, że młodzi mają „głosić zwycięstwo Zmartwychwstałego Chrystusa nad złem i śmiercią” jako „pielgrzymi nadziei”. Wypowiedź utrzymana jest w tonie motywacyjno-humanistycznym i kończy się zaproszeniem na masowe wydarzenie w Seulu. To komunikat operujący emocją zbiorową i estetyką eventu, który ani jednym słowem nie wspomina o nawróceniu, pokucie, sakramencie pokuty, stanie łaski, piekle i sądzie – a więc o tym, co stanowi realną treść katolickiej nadziei.