Portal Catholic News Agency (5 listopada 2025) przedstawia wypowiedź Juana Antonio Martíneza Camino, „biskupa pomocniczego Madrytu”, promującego książkę o 39 ofiarach przemocy rewolucyjnej w Hiszpanii z 1934 roku. Autor określa zabitych jako „męczenników”, podkreślając, że „jeśli poznamy historię męczenników, odzyskamy ewangeliczną siłę”. Opisuje kontekst marksistowskiego powstania przeciwko II Republice Hiszpańskiej, wymieniając 37 zakonników i 2 świeckich zamordowanych przez bojówki socjalistyczno-anarchistyczne. „Biskup” wskazuje na współczesną „neo-pogańską kulturę” odrzucającą Boga, ale równocześnie instrumentalizuje martyrologię dla posoborowego synkretyzmu. „Męczennicy i święci są żywą obecnością Chrystusa w historii każdej epoki” – deklaruje, przemilczając dogmatyczny warunek odium fidei (nienawiści do wiary) jako jedynej podstawy męczeństwa. Komentowany tekst to klasyczny przykład teologicznego zamętu, gdzie polityczne morderstwa mieszają się z nadprzyrodzonym świadectwem, służąc agendzie fałszywego ekumenizmu.
Polityczna instrumentalizacja martyrologii
Przedstawienie ofiar rewolucji asturyjskiej jako „męczenników” stanowi poważne nadużycie terminologiczne. Jak przypomina św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologica (II-II, q.124, a.5), męczeństwo wymaga przede wszystkim świadomego przyjęcia śmierci za wiarę katolicką, podczas gdy analizowany tekst otwarcie przyznaje:
„przyczyną męczeństwa w Hiszpanii jest rewolucja anarcho-marksistowska, która podobnie jak inne totalitarne ideologie XX wieku zawierała w swoim programie unicestwienie wiary, religii i Kościoła chrześcijańskiego”
. To pomieszanie porządków – zamiast odium fidei wskazuje się na odium ideologiae, co stanowi heretyckie przekłamanie. W rzeczywistości większość ofiar października 1934 roku zginęła jako przeciwnicy polityczni lewicowej rebelii, nie zaś jako świadkowie Chrystusa. Tymczasem prawdziwe męczeństwo, jak uczy papież Benedykt XIV w traktacie De Servorum Dei beatificatione, wymaga nadprzyrodzonej motywacji ofiary potwierdzonej cnotą heroiczną.
Fałszywy ekumenizm jako dalszy ciąg apostazji
Szczególnie jaskrawym przejawem modernizmu jest odwołanie do ekumenicznego spotkania w Koloseum z 2000 roku, zorganizowanego przez Jana Pawła II – figuranta komunistycznej bezpieki i heretyka głoszącego „braterstwo religii” sprzeczne z encykliką Mortalium Animos Piusa XI. Gdy tekst stwierdza:
„Święty Jan Paweł II zwołał wydarzenie ekumeniczne w Rzymie ku czci męczenników XX wieku, obejmujące wszystko od męczeństwa Ormian w Turcji w 1915 roku po schyłkowe lata komunizmu pod koniec wieku”
, następuje zatarcie różnicy między męczennikami katolickimi a innowiercami. To jawne pogwałcenie dogmatu Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia) potwierdzonego przez Sobór Laterański IV i papieża Bonifacego VIII w bulli Unam Sanctam. Co więcej, zestawienie mordów dokonanych przez muzułmańskich Turków na Ormianach z prześladowaniami komunistycznymi służy relatywizacji jedyności Kościoła Katolickiego jako depozytariusza prawdy.
Neo-pogaństwo jako owoc apostazji hierarchów
Ironią brzmią lamenty nad „neo-pogańską kulturą” w ustach hierarchy należącego do struktury, która systematycznie niszczyła katolicką tożsamość Hiszpanii. Gdy „biskup” Martínez Camino mówi o „kulturze zamkniętej na prawdziwe życie od Boga, skoncentrowanej na micie samozbawienia, na micie postępu”, pomija milczeniem fakt, iż to właśnie posoborowe reformy liturgiczne, ekumenizm i porzucenie społecznego panowania Chrystusa Króla otworzyły drogę tej apostazji. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) jednoznacznie nauczał:
„Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi – jak o tym mówi nieśmiertelnej pamięci Poprzednik nasz, Leon XIII – nie tylko same narody katolickie […] lecz panowanie Jze obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”
. Tymczasem współcześni „pasterze” sekty posoborowej dobrowolnie zrzekli się tego panowania, wprowadzając kult człowieka w miejsce kultu Boga.
Beatyfikacyjna farsa nieważnych struktur
Artykuł bezkrytycznie powtarza informację o „blisko 3000 męczenników znajdujących się na różnych etapach procesu beatyfikacyjnego”, nie wspominając, że procesy te prowadzone są przez nieważne trybunały neo-kościoła. Jak przypomina bulla Piusa IX Multiplices inter (1865), każda beatyfikacja wymaga nieomylnego orzeczenia papieża sprawującego autentyczny Urząd Piotrowy. Tymczasem od śmierci Piusa XII w 1958 roku Stolica Apostolska pozostaje okupowana przez antypapieży, poczynając od Jana XXIII – masona inicjującego „soborową rewolucję”. Dlatego wszelkie „kanonizacje” posoborowe, w tym przywołana w tekście „kanonizacja” Jana Pawła II, stanowią jedynie simulacra sacramentorum (pozorne sakramenty) pozbawione łaski.
Teologia wyzwolenia w nowym kostiumie
Najgroźniejszym aspektem prezentowanej narracji jest próba przemycenia elementów teologii wyzwolenia pod płaszczykiem martyrologii. Gdy „biskup” oświadcza: „Musimy dobrze zrozumieć tę lekcję, aby zrozumieć teraźniejszość […] Nie możemy mylić męczeństwa XX wieku z męczeństwem XXI wieku”, przygotowuje grunt pod uznanie współczesnych konfliktów społecznych za „nowe prześladowania”. To echo marksistowskiej dialektyki walki klasowej, potępionej przez Leona XIII w encyklice Quod Apostolici Muneris (1878) oraz Piusa XI w Divini Redemptoris (1937). Tymczasem prawdziwe męczeństwo – jak uczy kard. Alfredo Ottaviani w Compendium Theologiae Dogmaticae – zawsze pozostaje świadectwem transcendentnej prawdy, a nie politycznym manifestem.
Podsumowując, komentowany tekst demaskuje głęboki kryzys doktrynalny struktury posoborowej, gdzie nawet męczeństwo – najczystszy owoc wiary – zostaje zredukowane do narzędzia politycznej propagandy. W miejsce heroicznego odium fidei proponuje się heretycką koncepcję odium revolutionis, otwierającą drzwi relatywizmowi i synkretyzmowi. Jak ostrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi: „Moderniści nie mają w Kościele miejsca – należałoby ich wyszczuć jak zarazę”. Dopóki jednak wierni będą uznawać autorytet fałszywych pasterzy, dopóty prawdziwe męczeństwo pozostanie dla nich księgą zapieczętowaną siedmioma pieczęciami.
Za artykułem:
By learning story of Spanish martyrs, ‘we will recover evangelical strength,’ bishop says (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 05.11.2025
